7 Ιουλ 2010

Το "ας/να πούμε" ως γέμισμα

Σε όλες τις γλώσσες (προφανώς) υπάρχουν λέξεις ή φράσεις που χρησιμοποιούνται στον προφορικό λόγο όχι επειδή εξυπηρετούν οτιδήποτε επικοινωνιακά, αλλά για να δώσουν χρόνο στον ομιλητή ή ως έκφανση της νευρικότητάς του.

Η χρήση της φράσης ας πούμε είναι μια χαρά όταν σημαίνει ας θεωρήσουμε, ας υποθέσουμε, προτείνω, εισηγούμαι, για παράδειγμα ή κάτι παρόμοιο. Π.χ.

Μπορείς να έρθεις, ας πούμε, κατά τις δέκα και να φύγουμε μαζί. (εισήγηση)
Η Σενεγάλη, ας πούμε, είναι μια χώρα της δυτικής Αφρικής. (αν ο ομιλητής φέρει τη Σενεγάλη ως παράδειγμα)

Η χρήση του ας πούμε δεν είναι καθόλου μια χαρά, όμως, όταν δεν εξυπηρετεί τίποτα και αποτελεί απλά ένα κούφιο γέμισμα. Π.χ.

Πήγα και του ζήτησα ΧΧ-, ας πούμε,-ΧΧ να μιλήσει με τον πατέρα του. (αν είναι περιγραφή γεγονότος και η πράξη δεν φέρεται ως παράδειγμα, τότε το ας πούμε δεν έχει θέση)

Το να πούμε χρησιμοποιείται κατά κάποιον τρόπο ως επεξηγηματικό:
Θέλω ΧΧ,-να πούμε,-ΧΧ να της ζητήσω να βγούμε.

ή ως έκφραση θυμού ή άλλων συναισθημάτων:

Ζητάει και τα ρέστα, να πούμε!

Προσωπικά βρίσκω ότι το να πούμε, όταν μπαίνει χωρίς να χρειάζεται, υποδηλώνει κάπως κακή χρήση της γλώσσας, αλλά υποθέτω ότι δεν μπορεί να θεωρηθεί λάθος, αφού κάτι εκφράζει. Αντίθετα, το άσκοπο ας πούμε (σε αντίθεση με το εύλογο ας πούμε) είναι παντελώς αχρείαστο και πρέπει να αποφεύγεται.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου