Στα ελληνικά παρατηρείται η τάση πολλές ξένες λέξεις να τονίζονται στη λήγουσα, ανεξάρτητα από το πού πέφτει ο τόνος στην πρωτότυπη γλώσσα. Π.χ. το email /'imeyl/* το λέμε /i'meyl/, το playback /'pleybak/ το λέμε (και) /pley'bak/, το Internet /'internet/ (και) /inter'net/, κ.ο.κ.
Δεδομένου ότι στις ελληνικές λέξεις δεν υπάρχει αυτή η τάση (στη φράση που μόλις προηγήθηκε, από τις 7 μη μονοσύλλαβες λέξεις, 5 τονίζονται στην παραλήγουσα και μόλις 2 στη λήγουσα), η μόνη λογική εξήγηση που μπορώ να σκεφτώ είναι η επίδραση του τι έχει προηγηθεί: αν λάβει κανείς υπ' όψη ότι στο παρελθόν οι περισσότερες ξένες λέξεις που χρησιμοποιούνταν στα ελληνικά ήταν γαλλικές, οι οποίες τονίζονταν στη λήγουσα (π.χ. εξτρά, αβαντάζ, μπρελόκ, παρμπρίζ), πιθανόν κάτι να σπρώχνει τον ομιλητή να εξακολουθεί να τονίζει πολλές ξένες λέξεις στη λήγουσα, ακόμη και σήμερα που η εισβολή είναι σχεδόν αποκλειστικά από την αγγλική γλώσσα.
* Σε αυτό το μπλογκ, η απόδοση στο Διεθνές Φωνητικό Αλφάβητο δεν είναι πάντοτε ακριβής γιατί δεν είμαι εξοικειωμένος με όλους τους ήχους, ούτε και με το ΔΦΑ. Η απόδοση ας θεωρείται σε όλες τις περιπτώσεις από τον αναγνώστη ...ενδεικτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου